Malarstwo, rysunek, grafika
Rozdział ten poświęcony jest ikonografii chopinowskiej w malarstwie, rysunku i grafice. W przeglądzie portretów z natury uwzględniono czas powstawania dzieł. Chronologia pozwala z jednej strony uporządkować pokaźną ilość znanych wizerunków, z drugiej zaś umożliwia śledzenie postępujących w czasie zmian wyglądu kompozytora. W trosce o przejrzystość prezentacji została ona podzielona na części, odpowiadające poszczególnym etapom życia Chopina. Ramy czasowe tych etapów zaproponował Mieczysław Tomaszewki w monografii Chopin. Człowiek, dzieło, rezonans[1].
Ponieważ nie znana jest ikonografia Chopina z lat dziecięcych oraz nauki w domu i liceum, przegląd dzieł rozpoczyna się od okresu studiów kompozytorskich, wędrówki i adaptacji (1829-1835). Kolejnymi etapami są lata dojrzałości i pełni (1836-1840), azylu (1841-1846), wreszcie czas samotności (1846‑1849). Chronologiczną cezurę stanowi data śmierci kompozytora, 17 października 1849 roku.
Z porządku tego celowo wyłączono prace Eugene Delacroix i Teofila Kwiatkowskiego. Bliskie relacje łączące tych artystów z Chopinem oraz ranga ich twórczości w ikonografii chopinowskiej zasługiwały na osobne omówienie.
Szczególna obfitość prac o tematyce chopinowskiej w malarstwie i rysunku pojawia się przede wszystkim w polskim modernizmie, po czym ilość ta wyraźnie maleje. Tendencję tę, utrzymującą się w zasadzie do końca XX wieku, zdaje się przełamywać dopiero monumentalny cykl Chopinowi Jerzego Dudy-Gracza, a następnie twórczość związana z obchodami Roku Chopinowskiego 2010.